Aktualności

Duża wieś w gminie Sułkowice, w szerokiej dolinie potoku Rudnik, pomiędzy grzbietami Barnasiówki i Bukowca. Jej nazwa pochodzi od niskoprocentowych rud żelaza, eksploatowanych tu w średniowieczu.

W 1300 r. wieś – być może założona jako osada nieco wcześniej – została lokowana na prawie niemieckim. Choć w samym Rudniki nie ma dziś tradycji hutniczych, jest bardzo prawdopodobne, że w średniowieczu z występujących na tym terenie rud darniowych wytapiano żelazo. Świadczą o tym nazwy miejscowe: Żelazna Górka czy Kopaniec. W 1410 r. Rudnik wszedł w skład starostwa Lanckorońskiego i należał do niego aż do 1774 roku. Inwentarz starostwa wymieniał tu w 1729 r. 69 domów. Po likwidacji starostwa przez władze austriackie, w 1777 r. Rudnik stał się częścią dominium księżnej Franciszki z Krasińskich, a następnie przechodzi w ręce rodu Montlèart. W 1874 r. nabyła go księżna Cecylia Lubomirska.

Kościół pw. Św. Maksymiliana M. Kolbego w Rudniku z 1986 r., fot. Piotr Gatlik

Rankiem 5 września 1939 r. wkraczający do wsi oddział rozpoznawczy niemieckiej 45 dywizji Piechoty wpadł w zasadzkę, urządzoną przez żołnierzy polskich. W odwecie za śmierć czterech swoich żołnierzy Niemcy zastrzelili 20 osób cywilnych, w tym 5 mieszkańców Cięciny. W latach okupacji w Rudniku zawiązała się konspiracyjna Organizacja Zbrojna „Znicz i Wici”. Grupa ta, związana z lewicowymi środowiskami Sułkowic i Kalwarii, przeszła następnie pod skrzydła Armii Ludowej. W lesie Łęczownik pod Wielką Górą zbudowano ziemianki dla potrzeb przyszłej partyzantki. Mając tak dobrą bazę, w 1944 r. przez Rudnik przewinęło się kilka sowieckich oddziałów dywersyjno – wywiadowczych, zrzucanych w okolicach Krakowa i kierowanych w Beskidy.

W 1946 r. za ofiary poniesione podczas wrześniowej pacyfikacji oraz za działalność konspiracyjną związaną z ruchem lewicowym wieś została odznaczona Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy. 

Źródło: A. Boryczko, P. Sadowski, M. Stoszek, 2013, Wokół Dalina i Gościbi, przewodnik turystyczny Lokalnej Grupy Działania „Między Dalinem i Gościbią”

Diabelski kamień  - przewieszona baszta, fot. Piotr Gatlik

Diabelski Kamień - mur skalny, fot. Piotr Gatlik